Βουλευτής στην Κρητική Βουλή το 1889, Σύμβουλος (Υπουργός) επί της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση του Πρίγκιπα Γεωργίου (επί Κρητικής Πολιτείας) από το 1899 έως το 1901, Πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας από το 1909 έως το 1910, Πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1910 έως το 1920 και από το 1928 έως το 1932.
«ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ ΕΑΝ ΦΑΝΩ ΧΡΗΣΙΜΟΣ»
«Στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου 2010 πραγματοποιείται εκδήλωση στην Κομοτηνή, για το έργο, τη ζωή και τον πολιτικό ρόλο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην απελευθέρωση της Θράκης, την οποία διοργανώνει το Εθνικό Ίδρυμα «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος», ο Δήμος Κομοτηνής, η αδελφότητα Κρητών Κομοτηνής και φορείς της Κομοτηνής» επισήμανε σε συνέντευξη στο Ην-Ων ο Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος κ. Νίκος Παπαδάκης. Αξίζει να τονίσουμε -ανέφερε- τη σημασία που απέδιδε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη σχέση της πολιτικής με την ηθική ως ένα απόσταγμα από την ιδεολογική του συγκρότηση. Ειδικότερα ο κ. Παπαδάκης υπογράμμισε «ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει κατά την διάρκεια της εισόδου του ως εταίρου στη Γαλλική Ακαδημία των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών, 27 Ιουνίου 1919 «δια τους πολιτικούς άνδρας όπως και δια τους λαούς, ο σεβασμός προς τας επιταγάς της ηθικής, αχωρίστου από τους κανόνας της πολιτικής, αποτελεί τον καλύτερον, ίσως δε και τον βεβαιότερον τρόπον επιτυχίας», ενώ είχε υπογραμμίσει στην «Εφημερίς των συζητήσεων της Γερουσίας» κατά την διεξαγωγή της συνεδρίασης της 23ης Δεκεμβρίου 1929, την ειλικρίνεια που πρέπει να διακρίνει τον πολιτικό απέναντι στον λαό «…Δεν ήλθον είς την Κυβέρνησιν, κύριοι, αυτήν την τελευταίαν φοράν διά να φανώ ευχάριστος εις τας διαφόρους ομάδας, εις τα διάφορα άτομα. Θα είμαι ευτυχής εάν φανώ χρήσιμος. Αλλά θεωρώ ότι εκπληρώ καθήκον ιερόν απαγγέλλων συχνά την λέξιν «όχι», όπως νομίζω ότι αν έλεγον «ναι» θα κατεπρόδιδα την εντολήν, την οποίαν μου έδωσε ο ελληνικός λαός.»
Σύμφωνα με τα βιογραφικά στοιχεία του Ιδρύματος ο κ. Παπαδάκης ανέφερε τα πιο σημαντικά: «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη το 1864. Στα νεανικά του χρόνια η οικογένειά του κατέφυγε στην Ελλάδα, καθώς ο πατέρας του υφίστατο τις συνέπειες της επαναστατικής του δράσης. Μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών άσκησε τη δικηγορία στα Χανιά αλλά σύντομα τον απορρόφησε η πολιτική ως μέλος της φιλελεύθερης παράταξης.
Οι ηγετικές και πολιτικές του ικανότητες αναδείχθηκαν κατά την επανάσταση του 1897. Την περίοδο της Κρητικής πολιτείας (1898-1912) συνέβαλε στη διαμόρφωση του Κρητικού Συντάγματος, συγκρούσθηκε με τον Αρμοστή Γεώργιο για τις φιλελεύθερες αρχές του, κατέφυγε σε ένοπλη επανάσταση στο Θέρισο (1905) και πέτυχε την αντικατάσταση του Αρμοστή.
Το 1910 έληξε ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα της Κρητικής Πολιτείας, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία στην Ελλάδα και συγκρότησε το «Κόμμα των Φιλελευθέρων». Υπήρξε ο πρωτεργάτης της πολιτικής και οικονομικής ανόρθωσης της Ελλάδας και της νικηφόρας έκβασης των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913). Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε σε ρήξη με το στέμμα αλλά με κόστος τον Εθνικό Διχασμό (1915-1917) επέβαλε την πολιτική του για είσοδο της χώρας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Η Ελλάδα ανταμείφθηκε για τη συμβολή της με την παραχώρηση της Αρμοστείας της Σμύρνης (1919). Στις κρίσιμες εκλογές του Νοεμβρίου 1920 ο Βενιζέλος ηττήθηκε, αποσύρθηκε από την πολιτική, για να επιστρέψει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Με δύο ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες του (1923) -την υποχρεωτική ανταλλαγή Ελλήνων και Τούρκων και τη Συνθήκη της Λωζάννης, που καθόρισε τα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία- άλλαξε τον προσανατολισμό της ελληνικής πολιτικής και έβαλε τα θεμέλια της ειρηνικής ανάπτυξης.
Η τελευταία τετραετία της διακυβέρνησής του (1928-1932) ήταν περίοδος σταθερότητας και δημιουργίας. Κορυφαία επιτυχία το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας (1930). Το τέλος της σταδιοδρομίας του σημαδεύτηκε από την απόπειρα κατά της ζωής του (Ιούνιος 1933) και το αποτυχημένο κίνημα του Μαρτίου 1935. Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου πέθανε στις 18 Μαρτίου 1936.»
Για μεν το Ίδρυμα ο κ. Παπαδάκης τόνισε «Το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος K. Βενιζέλος» υπήρξε μία παλιά ιδέα του Μητροπολίτη πρώην Kισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη.
Το Ίδρυμα συστάθηκε στις 26 Μαρτίου 2000 με πρωτοβουλία του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αγία Σοφία» και με τη συμπαράσταση της τοπικής Εκκλησίας, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Χανίων, του Δήμου Χανίων και φορέων της Κρήτης και της Ελλάδας γενικότερα. Το καταστατικό του υπέγραψαν 33 Ιδρυτικά Μέλη. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2000 η Βουλή των Ελλήνων επικύρωσε νομοθετικά την ίδρυσή του με το νόμο 2841/21-9-2000 και προστέθηκε στα ιδρυτικά του μέλη.
Έδρα του Ιδρύματος είναι η οικία του Ελευθερίου Βενιζέλου επί της πλατείας Έλενας Βενιζέλου στη Χαλέπα Χανίων, ένα κτίριο του 1877 το οποίο απέκτησε τη σημερινή του μορφή το 1927 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος προέβη σε ριζική ανακαίνισή του. Τον Μάρτιο του 2002 η οικία Βενιζέλου περιήλθε στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο στη συνέχεια την παραχώρησε στο Ίδρυμα. Σήμερα η οικία Βενιζέλου λειτουργεί ως μουσείο.
Οι Διοικητικές και Επιστημονικές Υπηρεσίες του Ιδρύματος από τον Νοέμβριο του 2005 στεγάζονται στο ανακαινισμένο κτίριο της πρώην οικίας Βλουμ έναντι της οικίας Βενιζέλου. Τον Αύγουστο του 2007 σε ειδική εκδήλωση το κτίριο ονομάστηκε Μέγαρο «Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης» προς τιμήν του Προέδρου του Ιδρύματος.
Το Ίδρυμα διοικείται από 23μελές Διοικητικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον Μητροπολίτη πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη. Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος είναι ο Νικόλαος Eμμ. Παπαδάκης και Επιστημονική Σύμβουλος η Ελένη Γαρδίκα-Kατσιαδάκη.
Ο κύριος σκοπός -διευκρίνισε- του Ιδρύματος είναι η χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής συστηματικής έρευνας και μελέτης της εποχής, του έργου και της ζωής τού Ελευθερίου Βενιζέλου.
Στόχος του Ιδρύματος είναι η λειτουργία, σε εθνικό επίπεδο, ενός δυναμικού ευρωπαϊκού ερευνητικού και εκπαιδευτικού κέντρου, το οποίο να αποτελεί έναν κεντρικό θεσμό συντονισμού της έρευνας και μελέτης του έργου, της εποχής και της ζωής τού μεγάλου πολιτικού και της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις και αγκυλώσεις, χωρίς τοπικούς περιορισμούς.
Ακόμη το Ίδρυμα έχει αναπτύξει ένα ευρύτατο δίκτυο συνεργασιών με πανεπιστημιακά και ερευνητικά Ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού και με πλειάδα πανεπιστημιακών και νέων επιστημόνων.»
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
O Παπαδάκης Νικόλαος του Εμμανουήλ γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1949 στον Βάμο του νομού Χανίων – Κρήτης και είναι Δικηγόρος – Γενικός Διευθυντής Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών & Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος».
Σπουδές: Αποφοίτησε από το Εξατάξιο Γυμνάσιο Βάμου Χανίων (1968) και απέκτησε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (1977). Ασκεί τη δικηγορία από το 1980 στα Χανιά.
Γλώσσες: Αγγλικά
Επαγγελματική Σταδιοδρομία: Είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων. Διετέλεσε Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Βάμου από το 1980 ως το 1990. Διατελεί Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών & Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» από την ίδρυσή του το 2000. Διατελεί Αντιπρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αγία Σοφία» από το 1990.
Δημοσιεύσεις: Έχει συγγράψει δύο βιβλία με τίτλους: i) Ελευθέριος Βενιζέλος και Μακεδονία, 1914-1918: Η σημασία της μάχης του Σκρα (Μια επισκόπηση), Χανιά 2008 και ii) Eleftherios K. Venizelos: A biography, Chania 2006. Επίσης έχει επιμεληθεί διάφορες εκδόσεις με ιστορικά θέματα.
Πηγή 8ο Τεύχος Ην-Ων