του Δρ Αντώνη Μαραγκουδάκη
Το λειομύωμα της μήτρας είναι ο πλέον κοινός καλοήθης όγκος της πυέλου στις γυναίκες.
Το 20% περίπου των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας εμφανίζει λειομυώματα της μήτρας.
Το 75 % των περιπτώσεων είναι ασυμπτωματικές, το υπόλοιπο 25% εμφανίζει κλινική συμπτωματολογία όπως αιμορραγία, πόνο, πιεστικά φαινόμενα, στείρωση και αυτόματες εκτρώσεις.
Η κλινική εικόνα εξαρτάται από το μέγεθος και την εντόπιση του όγκου.
Η μέχρι σήμερα θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική και συνίσταται στην χειρουργική εξαίρεσή τους ή στην αφαίρεση της μήτρας.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΛΕΙΟΜΥΩΜΑΤΩΝ
Το μέγεθος των λειομυωμάτων ποκίλλει από μικροσκοπικό μέχρι μεγάλων διαστάσεων.
Έχουν αναφερθεί βάρη 50 κιλών και πλέον.
Τα λειομυώματα είναι όγκοι μονήρεις ή συχνότερα πολλαπλοί.
Η θέση τους στη μήτρα μπορεί να είναι στο σώμα ή σπανιότερα στον τράχηλο.
Όταν ο όγκος βρίσκεται στον τράχηλο η συχνότερη εντόπισή του είναι το οπίσθιο τραχηλικό τοίχωμα, παρ΄ όλο που μπορεί να είναι και στο πρόσθιο ή στο πλάγιο τοίχωμα.
Όταν είναι στο πρόσθιο τραχηλικό τοίχωμα, μετατοπίζει την κύστη και δυνατόν να προκαλέσει απόφραξη της ουρήθρας, η οποία οδηγεί πολλές φορές σε επίσχεση των ούρων.
Η συνήθης διαίρεση των λειομυωμάτων του σώματος της μήτρας είναι:
Υποβλεννογόνια, ενδοτοιχωματικά και υπορογόνια, ανάλογα με την εντόπιση του όγκου.
Τα υπορογόνια, συχνά είναι μισχωτά, ενώ άλλες φορές εκτείνονται μεταηύ των δύο πετάλων του πλατέος συνδέσμου.
Τέτοιοι ενδοσυνδεσμικοί όγκοι, όταν έχουν μεγάλο μέγεθος, σχηματίζουν οπισθοπεριτοναϊκές μάζες.
Επίσης, αυτή η κατηγορία των λειομυωμάτων συχνά συμφύεται με το επίπλουν, ιδιαίτερως μάλιστα, όταν υπάρχει ενδοπυελική φλεγμονή. Έτσι οι όγκοι αυτοί έχουν επιπρόσθετη αγγείωση και διατροφή από το συμφυόμενο επίπλουν, οι οποίες βαθμιαία αυξάνονται, ούτως ώστε οι περισσότερες τροφικές ανάγκες του όγκου να εξασφαλίζονται από το επίπλουν, ενώ ο μίσχος βαθμιαία λεπταίνει.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, το λειομύωμα σταδιακά αποσχίζεται από τη μήτρα και κρέμεται από το επίπλουν.
Αυτός είναι ο σχετικά σπάνιος παρασιτικός τύπος λειομυωμάτων, που μπορεί να προκαλέσει διάφορα κλινικά προβλήματα.
Ένα από αυτά είναι η μερική συστροφή του και η πρόκληση ασκίτη.
Τα ενδοτοιχωματικά, όταν έχουν μικρό μέγεθος, μπορεί να είναι ασυμπτωματικά, ενώ όταν είναι μεγαλύτερα προκαλούν οζώδη εμφάνιση της μήτρας και διαπλάτυνσή της.
Στην πλειονότητα τους οι όγκοι αυτοί έχουν την τάση αυξανόμενοι να γίνονται υπορογόνιοι ή υποβλεννογόνιοι.
Τα υποβλεννογόνια λειομυώματα, παρ΄ όλο που έχουν την μικρότερη συχνότητα εμφάνισης (περίπου 5%) είναι ίσως τα σημαντικότερα από κλινικής άποψης, διότι ακόμη και σε μικρό μέγεθος μπορούν να διαβρώσουν αγγεία του ενδομητρίου και να προκαλέσουν αιμορραγία.