«Γενικά και σχεδόν χωρίς εξαίρεση η κατάσταση γίνεται αφόρητη για τις χώρες, όπου το ξένο κεφάλαιο μπήκε κυρίως με τη μορφή του δανείου, όπως έγινε και με την Ελλάδα.»
«Οι οικονομολόγοι της κυρίαρχης τάξης από τα μέσα του περασμένου αιώνα και ιδιαίτερα κατά την περίοδο του ιμπεριαλισμού, αρχίσανε να υμνούν εν χορδαίς και οργάνοις το δάνειο κι να το παρουσιάζουνε σαν παμφάρμακο που μπορεί να βγάλει κάθε χώρα από την δύσκολη κατάσταση. Ο Άγγελος Αγγελόπουλος για τις «υπέρ και κατά του δανεισμού απόψεις» αναφέρει μερικούς τέτοιους ύμνους που βρίσκω απαραίτητο να τους αντιγράψω. «Το δημόσιον δάνειον δεν αποτελεί ανωμαλία της δημόσιας οικονομίας, αλλ΄ εν αναγκαίον και οργανικόν στοιχείον μιάς νέας μεγάλης και πλούσιας δημόσιας οικονομίας», «Το δημόσιον δάνειον δεν αποτελεί χρέος του έθνους αλλά και κεφάλαιον», δηλαδή η Ελλάδα δεν χρωστάει τίποτα αλλά της χρωστάνε κιόλας και κρίμα που δεν το ξέραμε τόσον καιρό. Το τελικό μας συμπέρασμα είναι ότι, όταν δεν συνέφερε στον καπιταλισμό, το δάνειο ήταν κακό και από τότε που το συμφέρει είναι καλό, κάλλιστο» υπογραμμίζεται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» και με υπότιτλο «Οι Συνέπειες» του Νίκου Μπελογιάννη.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο «ΑΓΡΑ». Ακόμη υπογραμμίζεται «Ιδιαίτερα μέσα στον ιμπεριαλισμό, για τους ιμπεριαλιστές το δάνειο είναι πάντοτε καλό. Για τις χώρες όμως και τους λαούς που τα δέχονται, είναι σαν να πιάνουν στα χέρια τους σίδερο αναμμένο, γιατί πάει περίπατο και ο εθνικός πλούτος και η ανεξαρτησία τους, η οικονομική και η πολιτική. Την απάντηση -πολύ εύκολη- μας την έδωσε η ιστορία των δικών μας δανείων, που απόδειξε ότι η κυρίαρχη τάξη ούτε το χρυσωμένο χάπι που προσφέρουν οι ξένοι τοκογλύφοι αποφεύγει ούτε στην πίεση και τους εκβιασμούς των ξένων ιμπεριαλιστών αντιστέκεται, αλλά, αντίθετα, πάντοτε σχεδόν δεμένη μαζί τους, θυσίασε τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα μπροστά στο συμφέρον το δικό της και των ξένων. Γι΄ αυτό άλλωστε και στις χώρες θύματα υπάρχουν και εκεί θερμοί απολογητές του δανεισμού που υποστηρίζουν ότι όσο περισσότερα δάνεια υπάρχουν τόσο μεγαλύτερος καθίσταται ο εθνικός πλούτος.
Ενώ όπως είδαμε, η πραγματικότητα είναι ότι τα κρατικά δάνεια που δίνονται από τους ξένους στις καθυστερημένες χώρες, συντελούν αποκλειστικά στη μεγαλύτερη οικονομική τους υποδούλωση». Επίσης αναφέρεται «οι γενικές και έμμεσες συνέπειες είναι η φορολογία: τα εξωτερικά δάνεια έφερναν πάντοτε αδιάκοπη αύξηση των φόρων. Όμως όλοι οι φόροι έπεφταν πάντοτε στις πλάτες του αγρότη, που αποτελούσε το πιο πολυάριθμό κομμάτι του εργαζόμενου λαού και τον γονάτιζαν όλο και περισσότερο.
Το 1936 το δημόσιο χρέος απορροφούσε από τον προϋπολογισμό το 36% ενώ την ίδια χρονιά στις άλλες βαλκανικές χώρες η αναλογία ήταν πολύ μικρότερη και από το ποσοστό της Βουλγαρίας το μεγαλύτερο μέρος προερχόταν από πολεμικά χρέη. Το 1936 μετά την χρεοκοπία η αναλογία αυτή μεταβλήθηκε, μα και πάλι διατηρήσαμε τα πρωτεία. Η δια- φορά το 1939 έγινε μεγαλύτερη γιατί ο Μεταξάς αύξησε το ποσοστό των τόκων και γίνεται πιο μεγάλη γιατί σχεδόν όλες οι χώρες είχαν συμβιβασθεί να πληρώσουν το μεγαλύτερο ποσοστό της εξυπηρέτησης των ξένων δανείων με το εθνικό τους νόμισμα εμείς υποχρεωθήκαμε να τα πληρώνουμε σε χρυσό».
Βιογραφικό
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 και εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952. Οι ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες έγραψε το βιβλίο του «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» δεν είναι γνωστό. Από το περιεχόμενο ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η συγγραφή του πρέπει να ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1930 κατά την διάρκεια της φυλάκισής του από το 1938 στις φυλακές της Αίγινας, στην Ακροναυπλία, στα Ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κατούνα και στην Βόνιτσα, στα δύο πρώτα χρόνια της κατοχής και τέλος στο νοσοκομείο «Σωτηρία» απ΄ ότου δραπέτευσε τον Σεπτέμβριο του 1943. Η συγγραφή συμπληρώθηκε πιθανόν στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την δραπέτευση μέχρι την έξοδο στο βουνό το 1943, ενώ το βιβλίο πήρε την τελική του μορφή αμέσως μετά την απελευθέρωση του 1944-1945.