«Αδύνατη είναι η εκτέλεση της απόφασης για τους κατοίκους του Διστόμου στην Ιταλία, μετά την απόφαση της Χάγης (3 Φεβρουαρίου 2012) και επομένως πρέπει να εκτελεστεί στην Ελλάδα. Για να εκτελεσθεί όμως στην Ελλάδα πρέπει να δώσει την άδεια ο υπουργός Δικαιοσύνης, επειδή στην πολιτική μας δικονομία υπάρχει διάταξη κατά την οποία για την εκτέλεση απόφασης κατά αλλοδαπού δημοσίου πρέπει να δώσει την άδεια ο υπουργός Δικαιοσύνης. Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για την αποζημίωση των κατοίκων του Διστόμου (για την ψυχική τους οδύνη και όχι για τις υλικές ζημιές που υπέστησαν) είναι αμετάκλητη και η εκτέλεση της δεν επηρεάζεται από την απόφαση της Χάγης. Επομένως δεν έχει καμία δικαιολογία ο υπουργός Δικαιοσύνης να αρνηθεί να εγκρίνει την εκτέλεση αυτής της αποφάσεως» υπογράμμισε στο «Ην-Ων» το ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ευάγγελος Μαχαίρας.
Ακόμη τόνισε ότι «Μετά από 16 χρόνια αγώνα του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και παρά την φοβερή οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν εννοεί να ζητήσει από την Γερμανία την καταβολή αφ’ ενός μεν της αποζημίωσης που μας επιδίκασε το 1946 η Διεθνής Διάσκεψη του Παρισίου ύψους 7,100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938 και αφ’ ετέρου το κατοχικό δάνειο 3,500 δις. δολαρίων αγοραστικής αξίας 1938 και το σύνολο των δύο αυτών ποσών σε 162.000. 000.000 ευρώ».
Το ποσό αυτό δεν καλύπτει το σύνολο των απαιτήσεων -συνέχισε- γιατί οι Γερμανοί είχαν κατάσχει το 51% όλων των ελληνικών επιχειρήσεων και τα μεταλλικά νομίσματα της Τράπεζας της Ελλάδος. Η αξία των μεταλλικών νομισμάτων που πήραν από τις θυρίδες της Τράπεζας της Ελλάδος ανέρχεται σε 26.000 χρυσές λίρες Αγγλίας. Επιπλέον οφείλουν να μας επιστρέψουν τους αρχαιολογικούς θησαυρούς μας τους οποίους άρπαξαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς τόπους όπου πραγματοποίησαν σε αυτούς παράνομες ανασκαφές. Η Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρία έχει πλήρη κατάσταση των λεηλατηθέντων αρχαιολογικών θησαυρών.
Το Εθνικό Συμβούλιο -υπογράμμισε- ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1996 όταν καταλάβαμε ότι η τότε κυβέρνηση δεν ήθελε να προχωρήσει στην διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Σήμερα με την οικονομική κρίση η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών θα δώσει στην Ελλάδα την εθνική της αξιοπρέπεια.
Συγκεκριμένα ανέφερε «η τριπλή κατοχή προκάλεσε στη χώρα μας τεράστιες ζημιές σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Εκτός από τον διαμελισμό της με την ενσωμάτωση των Ιονίων Νήσων στο Ιταλικό κράτος, της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης στη Βουλγαρία και της Θεσπρωτίας και της Βορείου Ηπείρου στην Αλβανία και την ίδρυση του Βασιλείου της Πίνδου για τους Ρουμανίζοντας Κουτσόβλαχους και οι τρείς κατακτητές συναγωνίζονταν στην καταλήστευση του Εθνικού πλούτου της χώρας, αρχίζοντας από τα τρόφιμα και φτάνοντας μέχρι τα εργοστάσια των οποίων ερήμωσαν τις αποθήκες και αφαίρεσαν μηχανήματα και συνέχισαν αδειάζοντας τα εμπορικά καταστήματα με ειδικά εκδοθέντα χαρτονομίσματα που δεν είχαν κανένα αντίκρισμα.
Αποτέλεσμα της λεηλασίας αυτής ήταν ο λιμός του 1941-1942 και οι απώλειες του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας μας έφθασαν το 1.106.922 δηλαδή το 11% του προπολεμικού μας πληθυσμού.
Σε πολλές περιπτώσεις οι απώλειες του πληθυσμού συνδυάζονταν με την πλήρη καταστροφή πόλεων και χωριών αρχίζοντας από την Κάνδανο Χανίων, Βιάννου Ηρακλείου και Ιεράπετρα Κρήτης και συνεχίζοντας στον Κοσμά της Κυνουρίας στη Πελοπόννησο, στα Καλάβρυτα, στην Κλεισούρα, στο Δίστομο κ.α όπου περίπου 100 χωριά έγιναν Ολοκαύτωμα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι εξόφλησαν όλες τις απαιτήσεις το 1950 όταν συνέβη το εξής περιστατικό:
Ενώ δικαζόταν ένας Γερμανός στρατηγός εγκληματίας πολέμου σε δικαστήρια της χώρας μας, ήρθε στην Αθήνα για να εξετασθεί ως μάρτυρας υπεράσπισης ένας άλλος εγκληματίας ο Μέρτεν, που είχε οργανώσει την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ο τότε ανακριτής Ανδρέας Τούσης τον αναγνώρισε και διέταξε τη σύλληψή του για να δικαστεί και εκείνος για τα δικά του εγκλήματα και πράγματι καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης (ειρκτή: αλυσοδεμένοι στη φυλακή για 20 έτη).
Οι Γερμανοί προσέφεραν Γην και Ύδωρ για να υποχρεώσουν την ελληνική κυβέρνηση να τον απελευθερώσει. Τελικώς προσέφεραν 115.000.000 μάρκα για την αποζημίωση των Ελλήνων – θυμάτων της Εθνικοσοσιαλιστικής δεοντολογίας δηλαδή εκείνων που δολοφονήθηκαν ή μαρτύρησαν σε Γερμανικά στρατόπεδα λόγω θρησκείας όπως Εβραίοι ή άλλων κοινωνικών διακρίσεων όπως οι αθίγγανοι ήταν για τους Γερμανούς άνθρωποι β΄ κατηγορίας. Η τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή αντί του μηδαμινού αυτού ποσού δεν ελευθέρωσε μόνο τον Μέρτεν αλλά μεταβίβασε τις δικογραφίες όλων των Γερμανών εγκληματιών πολέμου στα Γερμανικά δικαστήρια και τους έστειλε να δικαστούν για να αθωωθούν. Έτσι η Ελλάδα τιμώρησε τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου που εξόντωσαν ένα εκατομμύριο περίπου Έλληνες δι απελάσεως.
Και ενώ στην σχετική σύμβαση ο Έλληνας Πρεσβευτής στο Βερολίνο κατόρθωσε να προσθέσει τον όρο ότι «η Ελλάς δεν παραιτείται από τις άλλες απαιτήσεις» η Γερμανία ισχυρίζεται ότι μας εξόφλησε.
Με συμφωνία των συμμάχων που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1953 χορηγείται στη Γερμανία αναστολή καταβολής των αποζημιώσεων μέχρι την οριστική «Συνθήκη Ειρήνης» η οποία υπογράφηκε το 1990 στη Μόσχα και με ειδική διάταξη. Παράλληλα προτάθηκε αναστολή άλλων πέντε χρόνων η οποία επικυρώθηκε. Έτσι το 1996 ενεργοποιήθηκε το δικαίωμα της Ελλάδας για να απαιτήσει τις Γερμανικές οφειλές.
Παρά ταύτα η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990. Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011)».
Βιογραφικό
Ο Ευάγγελος Μαχαίρας Δικηγόρος και ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Το 1936 ως φοιτητής της νομικής Σχολής ίδρυσε την Αντιδικτατορική Ένωση Φοιτητών Αρκαδίας, Στον Δεύτερο Παγκόσμιο πήρε μέρος στον Ελληνο-Αλβανικό μέτωπο και πληγώθηκε στο Τεπελένη και στις 18 Δεκεμβρίου 1940 εισήχθη πληγωμένος στο Αγροτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και επέστρεψε στο μέτωπο και συμμετείχε στην απόκρουση της εαρινής επίθεσης του Μουσολίνη. Το 1943 πήρε μέρος στην αντίσταση και στις 5 Μαΐου 1944 τραυματίστηκε με διαμπερές τραύμα στο στήθος, παρά ταύτα πήρε μέρος στις αντιστασιακές μάχες κατά των Γερμανών κατακτητών.
Το 1946 ίδρυσε τον Δημοκρατικό Σύλλογο Αρκαδίας, αλλά εξαιτίας της ανώμαλης εξέλιξης της πολιτικής ζωής αναγκάστηκε να ζητήσει την μετάθεση του στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας κατά τα τέλη το 1947 εκτοπίστηκε στην Ικαρία και στις αρχές του 1949 μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο και τον Μάρτιο του 1949 στην φυλακή της Τρίπολης για να δικαστεί από το έκτακτο στρατοδικείο όπου τελικά διασώθηκε ύστερα από διεθνή κινητοποίηση.