«Διέξοδος δεν υπάρχει όσο συνεχίζεται το μνημόνιο και θα φτάσουμε στο τέλος στην πραγματική χρεωκοπία από την στιγμή που θα πουληθεί η δημόσια περιουσία» υπογράμμισε σε συνέντευξη που έδωσε στο «Ην-Ων» ο Νότης Μαριάς αναπληρωτής καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Κρήτης.
Για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση -συνέχισε- επιβάλλεται η ακύρωση της δανειακής σύμβασης Ελλάδας-κρατών Ευρωζώνης-ΔΝΤ και η ακύρωση του Μνημονίου και όλων των νόμων και διοικητικών πράξεων που έχουν εκδοθεί σε εφαρμογή του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης.
Ακόμη χρειάζεται:
– Ακύρωση του επονείδιστου δημόσιου χρέους, που ανέρχεται τουλάχιστον στα 2/3 του συνολικού δημόσιου χρέους και βαθύ κούρεμα του υπολοίπου δημοσίου χρέους. Εφαρμογή της αρχής της «κοινωνικής προτίμησης» σε σχέση με το δημόσιο χρέος προς τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία προκειμένου να μην υποστούν καμία οικονομική ζημιά.
– Διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
– Δίκαιη ανακατανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
– Συντακτική Συνέλευση για θέσπιση νέου Συντάγματος με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.
– Κατοχύρωση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και της πολιτικής ουδετερότητας της χώρας στις διεθνείς σχέσεις.
– Παραδειγματική τιμωρία όσων έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας.
Επίσης διευκρίνισε ότι «η ιστορική συγκυρία είναι πλέον καθοριστική για τη χώρα μας. Μετά την ψήφιση του Μεσπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου οι δυνάμεις της νέας εξάρτησης προχωρούν ολοταχώς στη λεηλασία της χώρας και στην «επιλεκτική χρεωκοπία».
Σε σχέση με το «απεχθές χρέος», ο κ. Μαριάς επισήμανε ότι αυτός ο νέος όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαιγνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της ισπανικής αποικιοκρατίας.
Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ, που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον αμερικανο-ισπανικό πόλεμο, αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία.
Μερική εφαρμογή της ρήτρας του «απεχθούς χρέους» έγινε και το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με αφορμή τα πολωνικά χρέη προς τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Πρωσίας.
Στην πορεία, η Σοβιετική Ένωση, το 1921, αρνήθηκε να πληρώσει το τσαρικό χρέος με την αιτιολογία ότι κανένας λαός δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει χρέη προς τους δανειστές του που τον είχαν αλυσοδέσει επί αιώνες.
Ακολούθησε το 1923 η γνωστή υπόθεση «Μεγάλη Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα», στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του «απεχθούς χρέους».
Πάντως, κατέληξε ο κ. Μαριάς, η θεωρητική επεξεργασία του δόγματος του «απεχθούς χρέους» οφείλεται στο Ρώσο καθηγητή Alexander Nahum Sack το 1927, που διατύπωσε στο Παρίσι με μεγαλύτερη σαφήνεια τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της θεωρίας του «απεχθούς χρέους».
Έτσι, τρεις είναι οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία «απεχθούς χρέους»:
1. Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης.
2. Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αλλά, αντίθετα, να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος.
3. Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και, παρά ταύτα, να προχώρησε στο δανεισμό.
Τη ρήτρα του «απεχθούς χρέους» χρησιμοποίησε πρόσφατα και ο Ισημερινός που διέγραψε μονομερώς ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους του. Καθώς η υπερχρέωση των κρατών προχωρά με ταχύτατους ρυθμούς, η εφαρμογή της θεωρίας του «απεχθούς χρέους» κερδίζει συνεχώς έδαφος. Μάλιστα το ζήτημα του «απεχθούς χρέους» αποτέλεσε αντικείμενο και πρόσφατης μελέτης της ίδιας της «Διεθνούς Τράπεζας».
Παράλληλα προτείνει Ειδική Επιτροπή για το «απεχθές χρέος» και θεωρεί ότι το σκάνδαλο Siemens αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη συγκρότηση ανεξάρτητης Επιτροπής, η οποία, θα εξετάσει τεκμηριωμένα το ζήτημα του «απεχθούς χρέους» στην περίπτωση της χώρας μας.
Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε η υπερχρέωση της χώρας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης -είπε- πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο της εν λόγω Επιτροπής, όπως επίσης και η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση Ελλάδας – κρατών Ευρωζώνης, η οποία μάλιστα δεν έχει καν κυρωθεί από την ελληνική Βουλή. Το ίδιο ισχύει και για τους όρους δανεισμού από το ΔΝΤ.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να έχει την άμεση συμπαράσταση και συνεργασία της κοινωνίας των πολιτών, επιστημονικών φορέων αλλά και των σωματείων των εργαζομένων σε όλες τις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο μια και οι εργαζόμενοι μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην ενημέρωση της εν λόγω Επιτροπής.
Σε σχέση με τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα ο κ. Μαριάς παρατήρησε ότι «σε σημερινή αξία με τους τόκους ανέρχονται σε 1,1 τρις ευρώ και καλεί την κυβέρνηση να εγγράψει το ποσό αυτό στις ανείσπρακτες οφειλές τρίτων προς το Ελληνικό Δημόσιο και κατ΄ επέκταση στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Στη συνέχεια θα πρέπει να δοθεί σχετική εντολή από το Υπουργείο Οικονομικών στις υπηρεσίες του να προβούν σε άμεσες ενέργειες για την είσπραξή του εν λόγω ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους. Η εγγραφή στον κρατικό προϋπολογισμό του «αντίστοιχου γερμανικού χρέους προς την Ελληνική Δημοκρατία» θα έχει ως αποτέλεσμα ο προϋπολογισμός της χώρας μας να μεταβληθεί σε πλεονασματικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την έξοδο της χώρας από την δημοσιονομική εποπτεία της ΕΕ, την εκπλήρωση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, τα spreads κλπ. Παράλληλα σύμφωνα με τους κανόνες της Eurostat η Γερμανία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγγράψει το δημόσιο χρέος της προς την Ελλάδα στο δικό της κρατικό προϋπολογισμό και έτσι να τεθεί πλέον το Βερολίνο σε πιθανή δημοσιονομική επιτήρηση από την ΕΕ αφού είναι πλέον σαφές ότι δεν θα εκπληρώνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ αλλά ούτε και τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας».
Επιστροφή στο 14ο Τεύχος Ην-Ων