Βασίλης Σκουλάς
Συνέντευξη
στη Δήμητρα Γκαλονάκη
«Έβλεπε όνειρα συχνά που την τρομάζαν θεέ μου, πως ήταν λέει γιασεμί στην μέση ενός πολέμου» (στίχοι του Κώστα Φασουλά και μουσική Μάριου Τόκα). Με αυτούς τους στίχους άρχισε η συνέντευξη στο περιοδικό «Ην-Ων» του προικισμένου Ανωγειανού Κρητικού μουσικοσυνθέτη και τραγουδιστή Βασίλη Σκουλά στο ορεινό του θέρετρο «Ντελίνα» στα Ανώγεια Ρεθύμνου Κρήτης.
Στο καφενείο του θέρετρου, την ώρα που έδυε ο ήλιος, ο Βασίλης Σκουλάς ξεδιπλώνει την ζωή του και με σιγανή φωνή, σεβόμενος τους ήχους της φύσης είπε στην Δήμητρα Γκαλονάκη «γεννήθηκα στις 3 Φεβρουαρίου του 1946 στα Ανώγεια του Ρεθύμνου της Κρήτης. Ήμουν το όγδοο παιδί από τα εννέα που είχαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου διατηρούσε καφενείο στα Ανώγεια, όπου ήταν ο χώρος συνάντησης δημιουργίας και διασκέδασης. Έχω συγγένεια δευτέρου βαθμού με τους αδελφούς Ξυλούρη.»
Την πρώτη μου λύρα -συνέχισε- την αγόρασε ο πατέρας μου στα επτά μου χρόνια, αλλά την μαγεία της κρητικής μουσικής μου την έμαθε ο παππούς μου, όπου πολύ γρήγορα, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου σημάδεψα τις πρώτες μελωδίες σε ένα κομμάτι χαρτί. Στα 11 χρόνια μου έπαιξα λύρα για πρώτη φορά στις γυμναστικές επιδείξεις ενώ όταν τελείωσα το δημοτικό την πρώτη μου εμφάνιση με ορχήστρα έκανα το 1958 σε ένα γάμο.
Τα πρώτα χρόνια έπαιζα ως λυράρης στα χωριά του Ηρακλείου -αφηγήθηκε- και μετά όταν εξαπλώθηκε η φήμη μου έγινα γνωστός σε όλη την Κρήτη, στα κρητικά τραγούδια αλλά στα ευρωπαϊκά της εποχής εκείνης. Όταν απολύθηκα από το στρατό στο πρώτο μαγαζί του Ηρακλείου άρχισα πλέον να παίζω κρητική μουσική. Όμως -κάνοντας μία παρένθεση- θέλω να σημειώσω ότι εκτός από την λύρα αγαπάω και παίζω και μαντολίνο.
Τα χρόνια της στρατιωτικής του θητείας προσπάθησε να τα περιγράψει πολύ γρήγορα γιατί όπως είπε «ήταν δύσκολα όταν υπηρετούσε στην 22 ΕΜΑ στην Θεσσαλονίκη και είχε στρατοπεδάρχη έναν από τους σημαντικούς συντελεστές της χούντας στην Ελλάδα».
Για την νύχτα της 21ης Απριλίου 1967 διευκρίνισε «ήμουν στο Γουδί εκείνη την μαύρη νύχτα. Στις 20 Απριλίου 1967, μία μέρα πρίν η Ελλάδα βυθισθεί στο σκοτάδι ο Παττακός και ο Μακαρέζος μας έβγαλαν λόγο για τα ιδανικά του έθνους και ότι η πατρίδα μας κινδυνεύει από τους κομμουνιστές και ιδιαίτερα από τον αναρχοκομμουνιστή Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 21 Απριλίου 1967 φυλάκισαν στο στρατόπεδο τον Γέρο-Γιώργο Παπανδρέου, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Γιώργο Μαύρο και άλλους πολιτικούς αρχηγούς καθώς και στελέχη των κομμάτων».
Το 1970, όταν τελείωσε το στρατό ο Βασίλης Σκουλάς άρχισε την δισκογραφική του πορεία και το 1971 παντρεύτηκε την γυναίκα του στο Οχάϊο της Αμερικής.
Ο πρώτος χρυσός δίσκος ήρθε το 1977 και το 1980 η πρώτη του συνεργασία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο.
Το 1981 είχε δύο προτάσεις να συμμετέχει στην παράσταση της Σμαρούλας Γιούλης και στο «Καφενείο η Ελλάς».
Τελικά επέλεξε να είναι στην παράσταση «Καφενείο η Ελλάς» όπου συνεργάσθηκε με τον Γιάννη Κούτρα, την Λιζέτα Νικολάου, τον Μίμη Φωτόπουλο και την Αφροδίτη Μάνου.
Για την συνεργασία του με τον Μίμη Φωτόπουλο θυμήθηκε ότι δεν ήταν μόνο ταλαντούχος ηθοποιός αλλά και ζωγράφος με ιδιαίτερες καλλιτεχνικές τάσεις.
Τον Μίμη Φωτόπουλο -τόνισε- τον φωνάζαμε «ο ζωγράφος με γραμματόσημο». Τον αποκαλούσαμε έτσι -ξαναζώντας τα παλιά γεγονότα- γιατί ζωγράφιζε με κομμάτια από γραμματόσημα. Ήδη -συνέχισε δείχνοντας ένα πίνακα- βλέπετε τον πατέρα μου που ζωγράφισε ο Μίμης Φωτόπουλος.
Από το 1982 ο Βασίλης Σκουλάς επικεντρώθηκε στην κρητική μουσική και στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Ο Βασίλης Σκουλάς χάρισε αξέχαστες επιτυχίες στο ελληνικό κοινό τις οποίες τις έκανε γνωστές με την ερωτική του φωνή και σε όλο τον κόσμο πραγματοποιώντας συναυλίες σε όλα τα μέρη της γής σε ομογενείς Έλληνες αλλά και σε ξένους.
Μια ιδιαίτερη συναυλία που δεν θα την ξεχάσει ποτέ μας είπε ήταν όταν πριν το φετεινό καλοκαίρι τον κάλεσαν στην Ελβετία και τραγούδησε μόνο για τους Ελβετούς «Σύλλογος Φιλελλήνων» οι οποίοι αγαπούν πολύ την κρητική μουσική.
Ορισμένα από τα πιο γνωστά του μουσικά έργα είναι «10 τραγούδια με μαντολίνο» με την επωνυμία «Δροσοσταλίδες», «Τα άγρια πουλιά» με στίχους του Κώστα Φασουλά και μουσική του Γιάννη Νικολάου, «Η ρίζα της φωτιάς» όπου συμμετέχει και ο Μανώλης Λιδάκης σε ένα παραδοσιακό τραγούδι, «Αιολία» του Μιχάλη Νικολούδη με στίχους Πάρι Νίτσου, «Πικραμένος Αναχωρητής» με στίχους Νικηφόρου Βρεττάκου και μουσική Παναγιώτη Κωνσταντακόπουλου ενώ η τελευταία του δισκογραφική δουλειά «Άσπρο μαντήλι ανέμιζε» είναι με τον Μάριο Τόκα όπου συμμετέχουν ο Παντελής Θαλλασινός και η Μαρία Αλεξίου.
Πηγή 4ο τεύχος Ην-Ων