Παραδοσιακές Επιχειρήσεις
ην κεραμοποιία της βυζαντινής εποχής ζωντάνεψε ο κρητικός καλλιτέχνης Γιώργος Παπαδάκης και την ταξίδεψε πάλι σε όλο τον κόσμο.
Έπλασε με τα χέρια του κεραμικά σκεύη από χώμα «λεμονίτη» που υπάρχει μόνο στην Κρήτη και κατάφερε να μαγέψει τους Γάλλους και άλλους ευρωπαίους λαούς.
Η συγκεκριμένη τεχνοτροπία, επισήμανε σε συνέντευξη στο «Ην-Ων», είχε σταματήσει από το 1500μχ κατά την διάρκεια της βυζαντινής εποχής.
Το χώμα που χρησιμοποιώ -συνέχισε- για να φτιάξω τα νέα έργα μου είναι λεμονίτης και λέγεται έτσι γιατί όταν ψήνεται παίρνει κίτρινο χρώμα.
Πρέπει να διευκρινίσω είπε ότι «η δημιουργία των κεραμικών σκευών των βυζαντινών γινόταν με χώμα που είχαν συλλέξει από την Κρήτη.
Ήδη με τα πρώτα μου έργα πραγματοποίησα έκθεση στην Γαλλία -τόνισε- τον Νοέμβριο του 2007 στην περιοχή Μπορντό με μεγάλη επιτυχία και τον φετινό Σεπτέμβριο θα πραγματοποιηθεί έκθεση η οποία θα περιοδεύσει σε αρκετές πόλεις της Γαλλίας, με έργα μου ίδιας τεχνοτροπίας.
Ο κ. Παπαδάκης ξεκίνησε μόνος του πριν 30 χρόνια έχοντας οδηγό του την φλόγα για δημιουργία και την αγάπη του για την κεραμοποιία.
Πάλευα με το χώμα για περίπου τρία χρόνια, μας είπε χαρακτηριστικά, και κατάφερα να δημιουργήσω τα πρώτα μου σχήματα τα οποία όμως ήταν πρωτόγονα. Όμως με σύμβουλό μου τον γλύπτη Μανώλη Μαριδάκη -διευκρίνισε- και μετά από 14 χρόνια δοκιμών με βρήκε το 1980 η Μαρίνα Πλάκα-Λαμπράκη ως διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης και με την κουβέντα της «είσαι σε καλό δρόμο προχώρησε» με ενθαρρύνει με αποτέλεσμα να συνεχίσω τις προσπάθειες μου.
Άρχισα λοιπόν -ανέφερε- να δουλεύω πιο προσεχτικά ενώ πήγα στον καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών κ. Γεωργίου του τμήματος κεραμικής για να μου πεί την γνώμη του. Οι λέξεις του «η κεραμική είναι πρακτική» ήταν σημαντική για να συνεχίσω τις δοκιμές μου και τα πρώτα θετικά αποτελέσματα φάνηκαν το 1984-1985.ενώ το 1982 η προϊσταμένη του ΕΟΜΜΕΧ Ρεθύμνης κ. Ελένη Παπαδογιάννη η οποία είχε μάθει για τις προσπάθειες που έκανα μου έστειλε ένα φούρνο και το 1986 εκπροσώπησα τον ΕΟΜΜΕΧ Ρεθύμνης στην Φρανγκφούρτη/
Όταν έγινε λοιπόν η Παγκρήτια Έκθεση Χειροτεχνίας η κ. Παπαδογιάννη μου ζήτησε -είπε- να τις δώσω τα έργα μου, τα οποία χωρίς να το καταλάβω πουλήθηκαν όλα.
Το 1988-1993 πήρα μέρος -επισήμανε- σε πολλές ομαδικές πανελλήνιες εκθέσει όπου τελικά το 1994 το Εικαστικό Επιμελητήριο Ελλάδος με έκανε μέλος του. Παράλληλα από το 1990-1999 ήμουν δάσκαλος κεραμικής σε δήμους των νομών της Κρήτης.
Όμως μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας -επισήμανε- κατόρθωσα να βρώ ένα καινούργιο δρόμο που είναι η αναβίωση της βυζαντινής κεραμικής τεχνοτροπίας ενώ θαυμάζω τα «Καραμαϊκά» κρητικά κεραμικά τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν το 2000 πχ.