«Αυτό που θα προσπαθήσουμε να μεταδώσουμε είναι το χρώμα και το ιδίωμα της περιοχής μας, της Κισσάμου. Απευθυνόμαστε, βέβαια, εκτός από τα βιολιά και σε λαγούτα και σε λύρες, σε μαντολίνα και σε πνευστά και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο» τόνισε ο βιολιστής Στρατής Σκαράκης απο τον Κίσσαμο, για το περιεχόμενο του μαθήματος του στο Μουσικό Διδασκαλείο του Μέρωνα 6-11Αυγούστου 2017.
Ο ίδιος περιγράφει πως το μάθημά του επικεντρώνεται στο κισσαμίτικο συρτό και στο ξεχωριστό ύφος των χαρακτηριστικών σκοπών της δυτικής Κρήτης και υπογραμμίζει «Στα συρτά θα δείξουμε τη σύνδεση της μουσικής με το χορό. Τη μετρική αγωγή. Τα μέτρα του κάθε συρτού. Το συρτό έχει αρχή, μέση και τέλος. Και πάνε μαζί πάντα με τον χορό.
Ανάλογα με την περιοχή του ο καθένας τραγουδεί και χορεύει, καθώς επηρεάζεται από την φύση γύρω του. Αυτός που ζει στα ορεινά είναι πιο στετός, πιο όρθιος, σαν τα ψηλά δέντρα που αντικρίζει. Εμείς πάλι οι θαλασσινοί έχουμε το κύμα. Είναι με κύματα ο χορός και το παίξιμό μας. Και είμαστε λίγο πιο σκυφτοί, κάνει κύματα ο χορός μας. Αυτό είναι. Πότε μπονάτσα, πότε φουρτούνα…»
Μιλώντας για τον Μέρωνα και για τη διαδικασία του Μουσικού Διδασκαλείου ο Στρατής Σκαράκης αναφέρει: «Ο Μέρωνας είναι το κατάλληλο σημείο. Προσφέρει την ηρεμία εκεί στο χωριό. Και μόνο που είναι στον Ψηλορείτη από κάτω προσφέρει όλη αυτή την «αυλή», να πάμε να κάτσουμε εκεί να παίξουμε, να τρέχουν από δίπλα τα νερά… Σου ξυπνά άλλα πράματα μέσα σου.
Πέρυσι ενθουσιάστηκα. Ξαφνικά άκουα στην πέρα μπάντα του χωριού και παίζανε θιαμπόλι, διάφορα πνευστά… πιο πέρα εκεί σε μιαν άλλην αυλή, εκειά στην εκκλησία παίζανε λαγούτα, σε μιαν άλλην αίθουσα έπαιζε ο μεγάλος δάσκαλος, ο Σγουρός, λύρα…
Και δεν άκουα ούτε τηλεοράσεις ούτε άλλες παρεμβολές τις εποχής μας. Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στον Μέρωνα πραγματικά πιστεύω είναι ο χώρος που μπορείς να δεθείς με την μουσική, ανοίγουν πιο πολύ τα αυτιά σου εκειά πέρα».
Επίσης τόνισε «Αισθάνομαι ότι κουβαλάω ένα φορτίο κάποιων ανθρώπων που δεν υπάρχουν στη ζωή. Που τις εποχές εκείνες δεν αναγνωριστήκαν όπως πρέπει, που δεν μπορούσαν να προβληθούνε. Ενώ για μας, σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο και ίσως και να μην το αξίζουμε κιόλας. Αυτοί το αξίζανε και δυστυχώς, λόγω γεγονότων και ιστορίας και καθημερινότητας και φτώχειας δεν το είχαν. Αισθάνομαι ότι κάτι χρωστάω σε όλους αυτούς και προσπαθώ κάπως, μέσα από μένα, κάπως να δικαιωθούνε και αυτοί».
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ
