«Μέχρι τον Ιούνιο θα έχουμε προχωρήσει την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και στην ενίσχυση της σταθερότητας της Τραπεζικής Ένωσης» αναφέρεται στην έκθεση του Προέδρου Donald Tusk στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Οκτώβριο.
Ειδικότερα επισημαίνεται «Όπως γνωρίζετε, είμαι εμμονή με την ενότητα. Αυτή η εμμονή ήταν μαζί μου κατά τη διάρκεια του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μαζί μου από τις πρώτες ημέρες της δουλειάς μου στις Βρυξέλλες.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απέρριψα την ιδέα της κατάργησης της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ το 2015. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επιδίωξα μια κοινή θέση της ΕΕ έναντι της Ρωσίας κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Για πολλούς μήνες συνόπτευα μεταξύ των 27, προκειμένου να δώσω στον Πρωθυπουργό Κάμερον επιχειρήματα για να μείνει στην ΕΕ, παρόλο που αυτό σήμαινε ότι καθένας από τους 27 έπρεπε να κάνει μια θυσία. Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν αρκετό για τους Βρετανούς. Μετά την Brexit, εργάστηκα για τη δημιουργία της ενότητας των 27 στις διαπραγματεύσεις με το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουμε δείξει επίσης κατά τη διάρκεια του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ότι κανείς δεν μπορεί να χωρίσει τους 27 σε αυτές τις διαπραγματεύσεις.
Η προσπάθεια ενότητας είναι επίσης ο κύριος λόγος για τη δημιουργία της Ημερήσιας Ηγεσίας. Την περασμένη Παρασκευή όλοι οι ηγέτες συμφώνησαν ότι η προτεραιότητα γι’ αυτούς είναι η ενότητα μεταξύ των 27. Αυτό εκφράστηκε από κοινού. Σχετικά με αυτό το σημαντικότερο ζήτημα για μένα, επιτύχαμε από την αρχή πλήρη κατανόηση. Η ατζέντα των ηγετών ακυρώνει μια επικίνδυνη υπόθεση ότι μαζί μπορούμε να σταματήσουμε μόνο και ότι μπορούμε να προχωρήσουμε μόνο όταν διαιρούμε. Πρόκειται για το συνδυασμό του δυναμισμού και της ενότητας. Σχετικά με το να είστε φιλόδοξοι και να παραμείνετε μαζί την ίδια στιγμή. Αυτό βεβαίως δεν αποκλείει την ενισχυμένη συνεργασία ως έσχατη λύση, ανοικτή σε όλους και σύμφωνα με τις Συνθήκες.
Η πρόθεσή μου είναι να βασιστώ σε αυτό που συνδέει, όχι σε αυτό που χωρίζει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αντισταθούμε με θάρρος στα ζητήματα που είναι – ή θα μπορούσαν να είναι – διχαστικά, ώστε να βρούμε κοινές λύσεις σε αυτά. Θα αναφέρω μόνο τη μετανάστευση, την ΟΝΕ και την Brexit.
Όσον αφορά τη μεταναστευτική κρίση, απευθύνω έκκληση από την αρχή να οικοδομήσουμε την απάντηση της Ευρώπης σε αυτό που μας συνδέει: στην προστασία των εξωτερικών μας συνόρων. Το έκανα τόσο συχνά γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και ιδέες που θέτουν τα κράτη μέλη σε μόνιμη σύγκρουση.
Ένα τέτοιο ερώτημα είναι η μετεγκατάσταση, με ακρίβεια: οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις. Σχετικά με αυτό το θέμα, η συναίνεση είναι τόσο απίθανη σήμερα, όπως ήταν πριν από πολλούς μήνες. Ωστόσο, βλέπω μια πραγματική ευκαιρία πλήρους συμφωνίας τον Ιούνιο για θέματα όπως:
• την προστασία των εξωτερικών συνόρων,
• αποφασιστική στήριξη για τις πρώτες χώρες, δηλαδή την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, τη Βουλγαρία,
• στρατηγικής έναντι της Αφρικής και κατάλληλη στήριξη των διεθνών οργανισμών που βοηθούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες (UNHCR, IOM και Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα),
• Ευρωπαϊκή διαχείριση όσον αφορά την πολιτική επιστροφής και επανεισδοχής,
• καθώς και τα περισσότερα από τα στοιχεία της μεταρρύθμισης του Δουβλίνου.
Αν σε αυτά τα θέματα είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί, θα είμαστε κοντά σε μια βιώσιμη λύση στην μεταναστευτική κρίση.
Όσον αφορά τη μεταρρύθμιση της ΟΝΕ, μετά τη δημοσίευση της έκθεσης των πέντε προέδρων, κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολίες για το τι πρέπει να κάνουμε. Όλα είναι κρυστάλλινα. Το πρόβλημα είναι τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κρατών μελών. Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα της ατζέντας των ηγετών είναι η συμφωνία να εξευρεθούν πιθανές λύσεις στο εγγύτερο μέλλον, παρά τις διαφορές αυτές. Θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να λάβω τα πρώτα πολύ συγκεκριμένα βήματα έως τον Ιούνιο για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και την ενίσχυση της σταθερότητας της Τραπεζικής Ένωσης.
Πιστεύω ακόμα ότι αυτό είναι δυνατό. Τον Ιούνιο θα καταστεί σαφές αν είμαι ανίαμος αισιόδοξος. Αλλά ένα πράγμα που μπορώ να σας υποσχεθώ σήμερα. Εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία μέχρι τον Ιούνιο, θα πω ακριβώς γιατί δεν ήταν δυνατόν και ποιος είναι υπεύθυνος.
Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις για το Brexit, καταφέραμε να οικοδομήσουμε και να διατηρήσουμε την ενότητα μεταξύ των 27. Ωστόσο, μπροστά μας εξακολουθεί να είναι το πιο δύσκολο τεστ αντοχής. Αν το αποτύρθουμε, οι διαπραγματεύσεις θα τελειώσουν στην ήττα μας. Πρέπει να διατηρήσουμε την ενότητά μας ανεξάρτητα από την κατεύθυνση των συνομιλιών. Η ΕΕ θα μπορέσει να ανέλθει σε κάθε σενάριο, εφόσον δεν είμαστε χωρισμένοι. Είναι στην πραγματικότητα μέχρι το Λονδίνο πώς θα τελειώσει αυτό: με μια καλή συμφωνία, καμία συμφωνία ή καμία Brexit. Αλλά σε κάθε ένα από αυτά τα σενάρια θα προστατεύσουμε το κοινό μας συμφέρον μόνο με το να είμαστε μαζί.
Συνεχίζουμε να αναζητούμε τον καλύτερο δρόμο προς μια Ευρώπη ενωμένη, αλληλέγγυα και κυρίαρχη. Η αναζήτηση πρέπει να συνοδεύεται από μια συνεχή και βαθιά σκέψη για την ουσία της κοινότητάς μας. Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τρεις από τις διαστάσεις του.
Πρώτα από όλα. Είμαστε μια εδαφική κοινότητα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε μια κοινή επικράτεια και κοινά εξωτερικά σύνορα. Το καθήκον μας είναι να τα προστατέψουμε. Η κρίση της μετανάστευσης μας έχει καταστήσει εν πλήρη γνώση την ανάγκη ανασύστασης του αποτελεσματικού ελέγχου των εξωτερικών συνόρων μας, ενώ η επιθετική συμπεριφορά ορισμένων τρίτων χωρών και η αποσταθεροποίηση γύρω από την Ευρώπη μας έχουν καταστήσει γνωστές στην ανάγκη να υπερασπιστούμε την επικράτειά μας . Γι ‘αυτόν τον λόγο θέλουμε να ξεκινήσουμε το PESCO (Μόνιμη Δομημένη Συνεργασία για την άμυνα) μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Προκειμένου να προστατευθούν τα εξωτερικά μας σύνορα, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα μοντέλο σταθερής και αποτελεσματικής χρηματοδότησης σε μεγαλύτερη κλίμακα από ποτέ άλλοτε. Θα πρέπει να γίνει μέρος των συζητήσεων μας για το μελλοντικό ΠΔΠ.
Κατά δεύτερον. Είμαστε μια πολιτιστική κοινότητα, η οποία δεν σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι – είμαστε απλά διαφορετικοί από τον έξω κόσμο.
Το άνοιγμά μας και η ανοχή μας δεν μπορούν να σημαίνουν την απομάκρυνση από την προστασία της κληρονομιάς μας. Έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να φροντίζουμε για αυτό που μας διακρίνει από άλλους πολιτισμούς – όχι για να είμαστε εναντίον κάποιου, αλλά για να είμαστε οι ίδιοι. Χωρίς αίσθημα ανωτερότητας, αλλά με αίσθημα δικαιολογημένης υπερηφάνειας. Θυμάμαι ένα μεγάλο hashtag από έναν από τους ηγέτες σας, που είπε: Είμαι Ευρωπαίος και είμαι περήφανος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το πρώτο σημείο της ημερήσιας διάταξης των ηγετών για τη συνάντησή μας στο Γκέτεμποργκ τον Νοέμβριο είναι ο πολιτισμός και η εκπαίδευση.
Τρίτον. Είμαστε μια πολιτική κοινότητα. Είναι καιρός να ανανεώσουμε τους όρκους μας στο όνομα των πολιτικών μας αξιών που κατοχυρώνονται στο άρθρο 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιτρέψτε μου να αναφέρω: Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες. Αυτές οι αξίες είναι κοινές στα κράτη μέλη σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν ο πλουραλισμός, η μη διάκριση, η ανοχή, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη και η ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους όσους βρίσκονται στην εξουσία, όλα τα κράτη μέλη, ότι υπογράφοντας τη συνθήκη, υπογράψατε επίσης αυτό το άρθρο.
Επομένως, είτε το σέβεστε είτε σαφώς λέτε ότι την απορρίπτετε, με όλες τις συνέπειες αυτού του γεγονότος.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα ζήτημα που θα ήταν δύσκολο να αποφύγουμε εδώ στο Στρασβούργο, δηλαδή στη μελλοντική σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Για το θέμα αυτό, σχεδίασα ένα ειδικό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους. Όπως γνωρίζετε, πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα εξαιτίας του Brexit καθώς και της μεταβαλλόμενης δημογραφίας. Λαμβάνω όλες τις προτάσεις με σοβαρότητα που έχουν προκύψει σε αυτή τη συζήτηση, είναι όλες ενδιαφέρουσες και φιλοευρωπαϊκές ιδέες. Προσωπικά πιστεύω ότι η πιο φυσική λύση θα ήταν να υιοθετηθεί ένας απλός κανόνας: λιγότερες χώρες, λιγότερες εντολές. Δεν είναι μόνο ρεαλιστική και λογική, αλλά και αυτό που αναμένεται από την κοινή γνώμη. Φυσικά, μια τέτοια λύση σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνει την ιδέα των διεθνικών καταλόγων. Γνωρίζω ότι αυτή θα είναι η κοινή μας απόφαση, δεδομένου ότι το Κοινοβούλιο θα προτείνει και θα αποφασίσει συναφώς για το θέμα αυτό».
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ
